Al een aantal jaren loop ik (M) hard. Ik ben daarmee gestart nadat ik gestopt was met andere sporten en toch wel de nodig kilo's was aangekomen door het inactieve leven.
Zo loop ik intussen zo'n 4 jaar hard. Zoals zovelen ben ik begonnen met Evy, en dat ging zo goed dat ik al snel mee ging doen aan lokale loopjes en ging zo al snel van 5 km naar 10 km naar 15 km en uiteindelijk ook een halve marathon.
En dat beviel met eigenlijk best goed. Zelfs zo goed dat ik in een wat overmoedige bui me inschreef samen met wat collega's voor de Marathon van Rotterdam in 2014.
Samen trainden we de lange afstanden bij een atletiekclub in de buurt en dat ging eigenlijk geweldig. Ik trainde niet hard, maar wel goed en ik ging steeds sneller. Zelfs zo vlot dat een tijd van binnen de 4 uur binnen de mogelijkheden leek te komen. Ik trainde tot 35 km en dat ging prima.
Tot de dag van de marathon zelf. Eigenlijk liep ik vanaf het begin niet lekker. Toch wist ik het tempo voor 4 uur wel vast te houden tot zo'n 25 km. Daarna gooide kramp roet in het eten en waren de de laatste 17 km een behoorlijke lijdensweg. Maar in ieder geval liep ik hem uit binnen de vierenhalf uur.
Ik heb daar denk ik een haatverhouding opgebouwd met de marathon. Want sindsdien ben ik nog 3x gestart op de marathon. 1x goed getraind, 1x redelijk getraind en 1x heel slecht getraind.
Die laatste was gisteren. En zoals gezegd, ik heb de finish niet gehaald.
De laatste weken voor de voorbereiding heerste er bij ons een waar griepvirus, waarbij we om de beurt aan de beurt waren. Zo kwam er weinig van trainen terecht. In maart liep ik nog wel vrij soepel een halve marathon, dus ik ging er vanuit dat ik in ieder geval zonder veel problemen tot daar had moeten kunnen komen.
Niets was echter minder waar. Vanaf kilometer 2 deden mijn benen al zeer. En tegen beter weten in ging ik toch verder met een iets rustiger tempo. Bij kilometer 15 was de koek wel op en ging ik maar een stukje wandelen in de hoop dat de benen zouden herstellen, maar zodra ik weer begon met lopen deed het weer zeer. Bij 18 km ben ik dus op de metro naar huis gestapt. Als het daar al zo moeilijk gaat wordt het heel pijnlijk in het laatste deel.
Wel heeft me dit doen besluiten om voorlopig maar geen marathons meer te proberen. Ik ga voorlopig gewoon lekker lopen en genieten van het mooie weer dat er weer aankomt. En dan wie weet ooit weer een poging tot een marathon. Maar voorlopig dus niet...
Zo loop ik intussen zo'n 4 jaar hard. Zoals zovelen ben ik begonnen met Evy, en dat ging zo goed dat ik al snel mee ging doen aan lokale loopjes en ging zo al snel van 5 km naar 10 km naar 15 km en uiteindelijk ook een halve marathon.
En dat beviel met eigenlijk best goed. Zelfs zo goed dat ik in een wat overmoedige bui me inschreef samen met wat collega's voor de Marathon van Rotterdam in 2014.
Samen trainden we de lange afstanden bij een atletiekclub in de buurt en dat ging eigenlijk geweldig. Ik trainde niet hard, maar wel goed en ik ging steeds sneller. Zelfs zo vlot dat een tijd van binnen de 4 uur binnen de mogelijkheden leek te komen. Ik trainde tot 35 km en dat ging prima.
Tot de dag van de marathon zelf. Eigenlijk liep ik vanaf het begin niet lekker. Toch wist ik het tempo voor 4 uur wel vast te houden tot zo'n 25 km. Daarna gooide kramp roet in het eten en waren de de laatste 17 km een behoorlijke lijdensweg. Maar in ieder geval liep ik hem uit binnen de vierenhalf uur.
Ik heb daar denk ik een haatverhouding opgebouwd met de marathon. Want sindsdien ben ik nog 3x gestart op de marathon. 1x goed getraind, 1x redelijk getraind en 1x heel slecht getraind.
Die laatste was gisteren. En zoals gezegd, ik heb de finish niet gehaald.
De laatste weken voor de voorbereiding heerste er bij ons een waar griepvirus, waarbij we om de beurt aan de beurt waren. Zo kwam er weinig van trainen terecht. In maart liep ik nog wel vrij soepel een halve marathon, dus ik ging er vanuit dat ik in ieder geval zonder veel problemen tot daar had moeten kunnen komen.
Niets was echter minder waar. Vanaf kilometer 2 deden mijn benen al zeer. En tegen beter weten in ging ik toch verder met een iets rustiger tempo. Bij kilometer 15 was de koek wel op en ging ik maar een stukje wandelen in de hoop dat de benen zouden herstellen, maar zodra ik weer begon met lopen deed het weer zeer. Bij 18 km ben ik dus op de metro naar huis gestapt. Als het daar al zo moeilijk gaat wordt het heel pijnlijk in het laatste deel.
Wel heeft me dit doen besluiten om voorlopig maar geen marathons meer te proberen. Ik ga voorlopig gewoon lekker lopen en genieten van het mooie weer dat er weer aankomt. En dan wie weet ooit weer een poging tot een marathon. Maar voorlopig dus niet...
Anders hou je het toch gewoon lekker bij die halve marathons. Je moet er uiteindelijk wel plezier in hebben. En een halve is al heel wat!
BeantwoordenVerwijderen